Bir Zamanlar
(…)
Bir zamanlar biz de millet, hem nasıl milletmişiz:
Gelmişiz dünyaya milliyet nedir öğretmişiz!
Kapkaranlıkken bütün âfâkı insaniyetin,
Nûr olup fışkırmışız tâ sînesinden zulmetin;
Yarmışız edvâr-ı fetretten kalan yeldâları;
Fikr-i ferdâ doğmadan yağdırmışız ferdâları!
Öyle ferdâlar ki: Kaldırmış serâpâ âlemi;
Dîdeler bir câvidânî fecrin olmuş mahremi.
Yirmi beş yıl, yirmi beş bin yıl kadar feyyâz imiş!
Bak ne ânî bir tekâmül! Bak ki: Hâlâ mündehiş
(…)
Nehy-i ma’rûf emri münkerdir gezen meydanda bak!
En metîn ahlâkımız, yâhud, görüp aldırmamak!
Yıktı bin mel’un kalem nâmûsu, bizler uymadık;
“Susmak evlâdır” deyip sustuk… Sanırsın duymadık!
Kustu bin murdar ağız Şer’in bütün ahkâmına;
Âh, bir ses bâri yükselseydi nefret nâmına!
(…)
Göster,Allâh’ım, bu millet kurtulur, tek mu’cize:
Bir “utanmak hissi” ver gâib hazînenden bize!
Bana sor sevgili kâri’, sana ben söyleyeyim,
Ne hüviyette şu karşında duran eş’ârım:
Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;
Ne tasannu’ bilirim, çünkü, ne san’atkârım.
Şiir için “gözyaşı” derler; onu bilmem, yalnız,
Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!
Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyleyemem;
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!
Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;
Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.
Bir zamanlar biz de millet, hem nasıl milletmişiz:
Gelmişiz dünyaya milliyet nedir öğretmişiz!
İnsanlığın bütün ufukları kapkaranlıkken,
Işık olup fışkırmışız ta karanlığın koynundan;
Yarmışız anarşi dönemlerinden kalma en uzun geceleri;
Yarın fikri doğmadan yağdırmışız yarınları!
Öyle yarınlar ki: Alemi baştan başa kaldırmış;
Gözler daimî sabah aydınlığı nedir yakından tanımış.
Yirmi beş yıl (2), yirmi beş bin yıl kadar bereketli imiş!
Bak ne ânî bir gelişme!
Bak ki tarihler Onun olağanüstü hatırasından hâlâ şaşkınlığa düşmekteler;
O müthiş ilerlemenin benzerini görmemiş, hem görmez insanlık.
Bir taraftan dinimiz, ahlâkımız, irfanımız;
Bir taraftan kılıçla desteklenen adaletimiz, cömertliğimiz;
Yükselip akın akın gelen kavimleri kucaklamış;
Hepsi birliğin coşup giden âhengine dalmış.
İyiliğe yöneltmek imiş müslüman kardeşlerin görevi;
Engellermiş, bir kötülük görse, kardeş kardeşi.
Kimse haksızlığa göz yummayı düşünmezmiş;
Bir kişiye gelen herkesi fertleri sarsarmış.
Şimdi bir bak biz neyiz; bir de düşün ki ne imişiz?
Din de kürkün aynı olmuş: Ters çevirmiş giymişiz. (*)
Bak şimdi ortada görünen, iyiliğe engel olmak, kötülüğe yöneltmek
Yahut da en sağlam ahlâkımız: Görüp de görmezlikten gelmek!
Bin mel’un kalem namusu yıktı, bizler uzak durduk;
“Susmak en iyisidir” deyip sustuk… Sanırsın duymadık!
Kustu yüzlerce pis ağız şeriatın bütün hükümlerine;
Ah, bir ses bari yükselseydi nefret namına!
Altı yüz bin can gider, milyonla iman eksilir;
Kimseler görmez! Gören sersem de Allah’tan bilir!
Sonra, şayet kendinin incinse, hattâ, bir tüyü:
Yer yıkılmış zanneder seyreyleyen gümbürtüyü!
Kırpın aylıktan biraz, yahut geciksin vermeyin;
Ekmek çiğ kalsın, “pilav bitmiş” deyin, göstermeyin,
Fes, külah, kalpak, sarık vermiş bakarsın el ele;
Midelerden fışkırır ta göğe aç bir yaygara!
Ortalık alt üst olurken ses çıkarmazdım, hani,
Öyle bir toplantıda seyret gel de artık sen beni!
Bu millet kurtulur, Allah’ım, göster bir tek mucize:
Göster de bir “utanma duygusu” ver gizli hazinenden bize!
Mehmet Akif ERSOY
anayasa değişikliği, seçimler, referandum 