Bunca yıldır daldan dala gonarsın Yuva yap bir dala kal gayrı goñüm
Beyhude yerlere boşa yanarsın Canıyın gıymatını bil gayrı goñüm
Goñülün sevdiği nazla geliyo (geliyo geliyo) Aşk oku bağrıma hızla geliyo (geliyo geliyo)
Bunca dert yükledim fazla geliyo (geliyo geliyo geliyo geliyo) Derdine bir ortak bul gayrı goñüm
Sen de eller gibi gül gayrı goñüm
Garip goñüm gayrı feryad ediyo
Gönül yarsız bu dünyayı ne’diyo Umut hayal olmuş gençlik gidiyo
Yokuşa düşüyo yol gayrı goñüm Sen de eller gibi gül gayrı goñüm
Gönül arz eyliyor dostu görmeyi
Engel bırakmıyor buña ne dersin Eller beğanmezken (beğenmezken) balı, hurmayı
Evdeki tükenen una ne dersin (una ne dersin)
Kimisi dünyada muradın almış
Kimi zevk-i sefa keyfine dalmış Kimi dert elinden çaresiz kalmış
Biçare dolaşır buna ne dersin Kimi dert elinden çaresiz kalmış
Biçare dolaşır buña ne dersin
Kimi yaptığına öğünür durur
Kimi pişman olmuş döğünür durur Kimi bağrı yanmış göğünür durur
Kerem gimi yanan kula ne dersin (kula ne dersin) Kimi bağrı yanmış göğünür durur
Kerem gimi yanan kula ne dersin (kula ne dersin)
Kimi datlı dilli, güler yüzlüdür
Kimi daştan katı, ağır sözlüdür Sormayın garibin derdi gizlidir
Başındakı binbir hala ne dersin
Estergon Kâl’ası bre dilber aman
Su başı durak aman Kemirir gönlümü bre dilber aman
Bir sinsi firak. Gönül yar peşinde bre dilber aman
Yar ondan ırak aman Akma Tuna akma bre şahin aman
Ben bir dertliyim. Yar peşinden aman da gezer koşar
yandım karabahtlıyım.
Ey gönül, kendini vezn etmeye kantar ara bul!
Yürü git, kantarına halis olan a’yar ara bul! Kapatırlar seni bir hâl-i haraba yalınız;
Ol karanlık geceler kendine bir yâr ara bul!
Kimi dosta varır dosta bendolur
Kimi nefse uyar kahrolur gider
Kimi gülistanda goncagül olur
Kimi goncagüle hâr olur gider.
Kimi tevbe eder esfiya olur
Kimi inat eder eşkiya gider
Kimi Ahmed seni uzaktan tanır
Kimi yaklaşır da kör olur gider.
Gel Ey kardeş HAKK’ı bulayım dersen,
Bir kamil mürşide varmayınca olmaz. Rasul’ün cemalin göreyim dersen
Bir kamil mürşide varmayınca olmaz
Yahya SOYYİĞİT- Veysel DALSALDI
asfiyâ – esfiyâ: Saf ve temiz, hâlis, her türlü kötülükten arınmış kimseler, ermişler